Herkansing.

Al vroeg uit de veren. Het doet bijna pijn als de wekker om kwart voor zes de rust in de camping verstoort. Maar ja, wie walvissen wil spotten om half negen moet op tijd de reis naar Granville eiland aanvangen. En de camper mag weer mee. We parkeren bij hij het BC stadion, want daar is een grote parkeerplaats. Hiervandaan nemen we twee taxi’s. In de markthal kopen we een aanvulling op de gesmeerde broodjes en koffie. Keurig op tijd melden we ons het is minder druk dan eergisteren. We gaan met een semi-open boot. Het blijkt een boot met 4 stoelen buiten en 30 stoelen binnen te zijn. Wij hebben de 4 stoelen buiten. Dus 4 pakken. Annelies en Peter zitten binnen. Op tijd vertrekt kapitein Rodrigo en de walvisspecialiste Sally. Het is prachtig weer en er staat geen wind. Met enige scepsis verlaten we de haven. Zou het vandaag wel lukken? Of is de kans nihil dat je in deze tijd van het jaar walvissen kunt zien en word je bedonderd?

Ons wordt verteld dat er orka’s bij de San Juan eilanden gesignaleerd zijn. Dit is op de grens met Amerika. Wel eerst ruim een uur over het water racen. Na 45 minuten varen wordt het ineens heel mistig. Zou het dan weer niet lukken? Kapitein Zeepsop neemt iets gas terug en vaart gestaag verder. Wij turen in de mist. Sally verzekert ons dat er echt orka’s moeten zijn. Dus blijven zoeken. Na weer een half uur geven we de moed op. De mist trekt op en we varen naar een rotspartij in het water. Daar zit een visarend op een tak. Ook liggen er een aantal zeehonden in het water en op de rotsen. Beter iets dan niets gezien. We dobberen nog wat in de rondte en dan krijgt onze kapitein bericht. Op tien minuten varen zijn er orka’s gesignaleerd. We keren om en varen naar de betreffende locatie. Onderweg worden we ingehaald door drie nog snellere boten. Het doet Peter een beetje denken aan een safari. Als er leeuwen gespot zijn wordt dit met andere gidsen gedeeld en rijdt iedereen naar de locatie. Onderweg vertelt Sally de regels opgelegd door de overheid. Op 100 m afstand blijven. Niet voor of achter, maar naast de orka’s varen. Maximaal een uur blijven. Aan de horizon doemen wel 10 boten op. De orka’s laten nog op zich wachten. En ja hoor daar zien we de eerste rugvinnen. Toch heel bijzonder. Het zijn zelfs twee groepen. Een groep bestaat uit twee tot vier orka’s. We zien er maar liefst acht. De grote vissen zijn aan het foerageren. Na een half uur gaan we verder. Dit omdat er zoveel boten liggen. Opgelucht en bijna euforisch leggen we weer aan bij Granville eiland. Met taxi’s naar de camper en op weg naar Hope.

Duco wil nog wel langs een Hardrock café in Vancouver. Het ligt op route en blijkt een Hardrock casino te zijn. Hij koopt een shirtje en we rijden verder. Wessel wil fort Langley na vijf jaar nog wel een keer zien. We komen er 45 minuten voor sluitingstijd aan. Met onze nationale parken pas gratis naar binnen. Er is veel te doen. Er staan tenten op het grote grasveld van het ompaalde fort dat dienst deed voor pelshandel. In en om de tenten is veel te doen. Je ziet pelsjagers, naaisters, koks, soldaten, handelaren en nog veel meer. We rennen langs de gebouwen en tenten. Toch een indruk gekregen. Op officiële wijze, met het strijken van de vlag en een lied, wordt het einde van de dag ingewijd. Achter een doedelzakspeler aan lopen we naar de uitgang van het park. Verder naar Hope.

De weg stijgt en daalt door een prachtig wisselend landschap. Soms heel veel bomen, dan weer kaal geslepen bergen, dan weer een rustig kabbelend beekje of een brede rivier. Buiten Hope hebben we gisteren een camping bij de 5 Othello tunnels gereserveerd. De tunnels zijn uitgehakt in graniet, voor de aanleg van een spoorlijn. Willen we morgen naar toe lopen. Het laatste stuk naar de camping regent het. De tweede keer deze vakantie dat we een buitje hebben. Als we net ingecheckt hebben, bij een alleraardigst hillbilly echtpaar, stopt het weer met regenen. Othello tunnels rv campsite is een kleine gedateerde camping. We staan naast een bouwval van een camper met overal rommel. Het lijkt de uitdragerij van malle Pietje wel. Het toiletgebouw is netjes. Om morgen uit te slapen gaan we na het eten te voet naar de tunnels. Alleen Erik blijft achter. Hij past op de camper.

Het is ruim een uur lopen. Als we op pad gaan is het half negen en de zon heeft zijn beste tijd gehad. We nemen zaklampen mee. Na twintig minuten begint het. Door een bos lopen we naar de eerste tunnel. Een wilde rivier is nooit ver bij ons vandaan. We steken de hem twee keer over. Gaande het pad passeren we de ene tunnel na de andere. Het wordt almaar donkerder. Als we na een mooie tocht om kwart voor tien bij de camper arriveren is het donker en slaapt Erik. We drinken nog wat en gaan ook de koffer in. Morgen naar de Canadese tak van de familie Van Duijn, in Kelowna.

Lieve groet.