De dag begint slecht . De douches zijn nog steeds lekker en het weer is ook ok. Maar na het ontbijt, als iedereen schoenen aandoet, water pakt en zich voorbereidt op de tocht naar boven met de gondel, dan....gaat Erik door zijn rug. Zonder enige inspanning, anders dan iets willen pakken, hoort hij een harde knap en suist het tussen zijn oren. De pijn is heftig. Hij gaat niet mee de berg op. Heel spijtig. We parkeren de camper op de grote parking. Erik blijft achter. Het is half 10. Het plan is om rond half 1 terug te zijn. Onder aan de kabelbaan kunnen we Erik’s kaartje nog te gelde maken. Overal zien we mountainbikers met volle bepakking. Het lijken wel robots. Ook de helm ontbreekt niet. Wij gaan met 6 persoons bakjes naar boven de fietsers met een stoeltjeslift. Om en om stoeltjes voor 4 personen en dan een bak voor 4 fietsen. Waar je ook kijkt overal zie je de mountainbikers. Jong en oud, bejaard en piep.

Bij de ingang zien we al dat de Peak 2 Peak buiten bedrijf is. Jammer maar helaas. Dat betekent dat de verbinding tussen twee toppen buiten bedrijf is. Maar er blijft genoeg over. Wij nemen de cabine lift. Dalen af naar het startpunt van de stoeltjeslift die nog hoger gaat. Om uit te komen bij een hangbrug. Het uitzicht is fantastisch. Ook Aniek gaat dapper de hangbrug over. Zo staan we met 5 in plaats van de gebruikelijke 6 personen aan de overkant van de hangbrug. Onderweg passeren we klagende, bibberende en overmatig transpirerende personen. Bruine broeken of gele sporen zien we niet. De kinderen bellen met het thuisfront. Als we genoeg gezien hebben aanvaarden we de reis naar beneden, naar Erik.

Nu zijn wij bezweet, maar dat komt door de heerlijke temperatuur. Met Erik gaat het niet echt beter. Hij ligt languit op de bank. Duco grijpt het stuur en we vertrekken naar Vancouver. De weg is wederom erg mooi. Langs rivieren en meertjes. Voor Squamish gooien we nog maar eens 130 liter benzine in de tank. Kost bijna 130 euro. Bij een meer nuttigen we de lunch. Erik heeft enige baat bij de medicijnen en strekt de benen. We vervolgen route 99. Als zorgzame vader moet ik toch even kwijt dat het lijkt dat de bestuurder iets te hard rijdt en iets te weinig afstand houdt. Het is nogal geen massa zo een camper van ruim 10 m. Maar eerlijk is eerlijk hij doet het goed. Ruim 20 km voor Vancouver begint de file. We slaan ons er kranig doorheen. Aniek heeft de route gedownload en loodst ons keurig door de stad. De camping is helemaal top. Ondanks het feit dat het een stadscamping is zijn de plekjes keurig afgeschermd met groen. We hebben alle aansluitingen. Er is een zwembad en er zijn schone, nette douches en wc’s. Erik laat alweer van zich horen. En dan gaat het beter.

We relaxen een half uurtje en gaan gaan dan met een soort metro zonder bestuurder naar het waterfront. Even de stad proeven. Met een half uurtje lopen we langs de waterkant.