Vandaag gaan we weer een tijdzone passeren. We verlaten Alberta en rijden British Columbia binnen. En dan gaat de klok een uur terug. De langste rit van de vakantie staat gepland: driehonderdtwintig km. Het plan is om bij mount Robson te ontbijten. Het einddoel zou Purden lake moeten zijn. We hebben echter niet gereserveerd. De ochtendwandeling naar het toiletgebouw slingert over een bospad langs ontwaakte en nog slapende gasten. De ene persoon heeft een dikke trui en en lange broek aan, de andere een korte broek en T-shirt. Het begint bijna een ritueel te worden. De oudjes als eerste op pad, gevolgd door de jongeren. Vandaag echter gooit Annelies roet in het eten. Ze blijft als laatste in de kooi. Na een bak koffie gaan we citroentjes fris op pad.

Duco is de chauffeur van de dag. Vrijwel meteen als we de Rockies verlaten wordt het aanmerkelijk rustiger op de weg. Het blijft onveranderd mooi. Hoge bergtoppen met sneeuw, heel veel naaldbomen (opvallend veel minder bruine naaldbomen) en helder blauwe riviertjes. Van uit de verte zien we mount Robson. Bij uitzondering zonder wolken om de top. Dit komt maar zelden voor. Dus we hebben weer geluk. Strak blauwe lucht en een aangename temperatuur. Als routiniers zetten we het ontbijt rap op rafel. Of komt het omdat iedereen best wel trek heeft om twintig over negen BC tijd. Zoals vaker moeten we voor de mooiste foto’s op Chinezen wachten. Annelies koopt voor Peter een houthakkers hoodie vest. On the road again. In McBride doen we de buurtsuper aan. Er loopt een Amish vrouw met twee kinderen. Voor ons heel bijzonder. We doen de broodnodige inkopen en rijden verder.

Onderweg zien de personen die niet slapen en naar buiten kijken een berenjong die de weg over wil steken. Als wij vlakbij zijn keert hij om en verdwijnt in het struikgewas. Een uurtje later loopt er een coyote in de berm. Een echt wow momentje. Ineens staan we bij de afslag Purden lake. We melden ons in het restaurant. Gelukkig, er is nog een plekje. De vrouw aan de balie blijkt twee ouders uit Nederland te hebben, vader uit Bergen en moeder uit Leiden, ze praat geen Nederlands en verstaat het een beetje. Achter haar staan een rij taarten. Zoals je ze in de Donald Duck ziet, maar nu niet door Katrien gebakken. Op advies kopen we een rabarber taart. Ons plaatsje is aan het meer. We hebben elektriciteit en water. Het is best warm, dus zodra de camper staat en aangesloten is gaan we te water. Wat is het leven toch goed. Na het zwemmen snijden we de taart aan. Donald Duck was maar een bofkont. De rabarbertaart is heerlijk. Een smetje op deze dag is de plek die we hebben naast erg luidruchtige buren. We maken van de gelegenheid gebruik om wat kleding te wassen. We wilden het de dames laten doen maar er staat een wasmachine. Binnen de kortste keren ligt overal rondom de camper wasgoed te drogen. En dan valt de stroom op de camping uit. Geen airco en die is nou net nodig voor de koks van de dag, Duco en Peter. Zij stellen het koken nog even uit, maar er is geen ontkomen aan. Zij doen meer dan hun best. Na een klein uurtje zweten staat de macaroni op tafel. Wat is het dan lekker buiten. De afwas is voor Wessel en Aniek. Tegen tien uur doet de prik het weer. De opladers worden aangesloten. Het kampvuur gaat aan met het meegenomen hout van Jasper. Hier moet je het kopen, dubbel plezier. Morgen op het gemaak naar Barkerville.

Lieve groet.