Nee niet de jongensnaam, maar een leuk plaatsje in de Rocky Mountains. Als we wakker worden staat de zon al aan de hemel te schijnen. Langzaam ontstaat er leven in de camper. De oudjes nemen het voortouw. Dan volgen in willekeurige volgorde de kinderen. Terwijl de jeugd gaat douchen maken de belangrijkste reizigers de camper weer reisklaar. Al voor het ontbijt verlaten we de camping. Het ontbijt nuttigen we aan de oever van Bow lake. We zijn inmiddels Hector lake, dat er bij ligt als een spiegel, reeds gepasseerd.

We genieten van een ontbijt met lake view. Het is lekker warm. De lucht is blauw. Op naar de volgende stopplaats, Peyto lake. Het pad er naar toe is af en toe erg steil. De afstand is slechts tien minuten en dat is goed te doen, ondanks de spierpijn die sommigen van het gezelschap ervaren. De turquoise kleur geeft het meer een schitterende aanblik. We maken een praatje met een Amerikaans echtpaar, waarvan de vrouw half Nederlands is. Haar vader heet De Groot en kwam uit Friesland. “Die staan toch bekend als koppig?”, vraagt ze. Dit wordt door ons bevestigd. “You see it is in the genes”, zegt ze met een grote glimlach tegen haar man. We wensen elkaar een fijne vakantie en vervolgen onze reis.

Dan volgt een teleurstelling. Mistaya canyon is gesloten. Werkzaamheden. Maar niet getreurd er is genoeg te zien. We sturen ons huis op wielen gewoon naar de volgende mooie plek op aarde. We rijden langs een vlakte met een meanderende turquoise gekleurde rivier. Het zijn nu een aantal kleine stroompjes, die ongetwijfeld aan kunnen zwellen tot één brede rivier. We stoppen bij Columbia Icefield. Dit is het grootste ijsveld in de Rockies. Maar liefst acht gletsjes vinden hier hun oorsprong. Het ijs is hier meer dan driehonderd meter dik. De weg sneed honderd jaar geleden dwars door de Athabasca gletsjer. Nu moeten we vijftien minuten klimmen om in de buurt van de voet van de gletsjer te komen. Halverwege komen we een bordje tegen waarop staat dat de gletsjer hier in 1982 eindigde. Wij lopen door. Gelukkig zijn we, ondanks het mooie weer, warm aangekleed. De wind die over de gletsjer waait is koud. Je wordt wel een beetje triest om lijfelijk te aanschouwen dat de gletsjer zich steeds verder terugtrekt.

Als we weer onderweg zijn, spotten we twee sneeuwgeiten. Nou ja wij, er staan behoorlijk wat auto’s op de vluchtstrook en op de weg. Dan is er iets te zien. En jawel, wij zien ze ook. We zoeven verder tussen de vele naaldbomen aan weerskanten van de weg. Er staan heel veel bruine naaldbomen in het landschap. Een minuskule kever doet zich tegoed aan de bomen, die dit avontuur niet overleven. Later horen we dat 60% is aangetast. De kevers verplaatsen zich door de lucht, op de wind. Ineens doemen borden met Sunwapta falls 1 km op. Wederom een goede reden om te stoppen. De zonnestralen doen zich te goed aan onze blanke huid. Een korte wandeling brengt ons bij de fotogenieke waterval. Via een pad langs een klif kom je aan het eind van de kloof, alwaar de rivier breder en rustiger wordt.

Niet veel verder het volgende bord, Athabasca falls. Hier valt het water over kwartsgesteente in een nauwe kloof. De snelheid van het water met fijn zand dat werkt als schuurpapier, heeft het gesteente uitgesleten. Aldoende zijn prachtige potholes ontstaan. Er loopt een pad door de oude loop van de rivier. Heel indrukwekkend.

Dan nog de laatste 30 km te rijden. Duco en Wessel herkennen bepaalde plekken van 5 jaar geleden, toen wij hier ook reden. Peter stelt voor om meteen naar de kabelbaan te rijden om kaartjes voor morgen te kopen. Het is erg druk op de parkeerplaats. Hulptroepen gaan op jacht naar kaartjes. Gelukt, om 5 minuten na negen gaat onze kabelbaan. Dan loopt het inmiddels tegen vijf uur. We melden ons bij de ingang. Helaas hebben we een plek zonder water, afvoer, elektriciteit en een vuurplaats. Wat moeten we nu doen? Gelukkig staat er wel de oude vertrouwde picknicktafel. We genieten van de zon en minder van de volop aanwezige muggen. Zij genieten wel van ons. Met hulp zet Annelies een copieus diner op tafel, bonenschotel met in stukken gesneden hamburger. Tijdens het uitbuiken wordt er in puzzelboekjes de taalkennis opgehaald, Duco leest in de biografie van Johnny Cash. Erik bakt pannenkoeken voor morgen.

Als de pannenkoeken gebakken zijn, nog even snel afwassen en op naar Jasper. We moeten een paar boodschappen hebben en Wifi. Als we net de weg opdraaien staan er wederom een aantal mede weggebruikers stil. Deze keer zijn het een zestal rendieren. Echt rendieren kun je het niet noemen. Ze staan stil en laten zich gewillig door de toeristen fotograferen. Na de boodschappen en het uitgebreide Wifi gebruik kopen we nog een ijsje. Nou ja ijsje, degene die twee bollen besteld hadden kregen een halve liter bak ijs op hun hoorn. Heerlijk, maar wel een beetje veel. Als we de weg naar de camping opdraaien steken er wel 7 rendieren met jong over. Hoe bijzonder. Na weer een heel bijzondere dag gaan we de kooien opzoeken.

Lieve groet.